We rijden het liefst niet langs snelwegen maar door de kleine oude dorpjes.
De reis vinden we stiekem soms nog leuker dan de eindbestemming.
Schapen,vogelzwermen en heel erg koude wind, zijn hand in mijn nieuwe want.

Gisteren hielden we ons eerste echte koude winteravontuur!









Met mijn koffer, een doos poezenbrokjes en het rode katertje in een mandje vlieg ik van het een na het andere adresje, vertel ik mijn verhaal wel meerdere keren op een dag bij verschillende kopjes thee. 


Ik woon van de ene dag op de andere niet meer thuis bij mijn moeder en wil het ook niet meer. Voel me liever even een vrij vogeltje.
Kleine Vlier geniet en spint heel tevreden. We hebben elkaar. 

Eergisteren maakte hij z'n eerste treinreis, keek hij verbaasd door het raam vanuit zijn mandje naar hoe de wereld voorbij vloog. Misschien moet ik voor hem maar gauw een OV treinkaart aanschaffen. Of reizen poezen gratis?

Hij rende en speelde daarna in een schildersatelier, stal stukken appeltaart van de borden en nu logeren we samen bij papa op de zolderkamer waar het heel hard waait. 

Vanmorgen fotografeerde ik Vlier en mijn vader mij. 
Er is veel gebeurd deze dagen, ik denk veel na, en toch merk ik dat ik nog helemaal geen tijd heb gehad om écht te verwerken, na te denken en te beseffen. Maar dat komt wel. Voor nu is het goed. 

















Grote veranderingen, ervaringen die plotseling stoppen en nieuwe avonturen die weer gaan beginnen. 

Een avontuur ver buiten de deur, wonen in een ander land. Het was dan wel in ons buurland België, waar ik het afgelopen half jaar au pair meisje was, maar ik was er toch zo ver weg van alles. 
Ik hoorde van verschillende mensen dat ze het zo goed vonden hoe ik het deed en volhoud, en begreep aan het begin niet zo goed wat ze bedoelden.
Ik praatte mezelf aan dat ik het best kon, alleen zijn. Het nog makkelijk een half jaar vol zou houden bij het au pair gezin.  

Maar de laatste weken moest ik soms ineens huilen, besefte ik eigenlijk dat ik me alleen maar ongelukkiger voelde. 
Mijn dagen in Leuven werden steeds verdrietiger, ik werd heel onzeker en deed niets anders dan piekeren. 
Het botste te veel met de ouders van de kinderen. Ik kon bij het gezin weinig goed doen, kreeg van alles de schuld en voelde me alleen, als een soort Assepoester. Een poetsend meisje in een kil kasteel van een huis.

Ik verlangde naar vertrouwde mensen om me heen. Naar warmte van familie,mijn lieve vriendje, en naar zorgeloosheid. Naar huis.  

 Vorige week pakte ik al mijn spulletjes uit mijn kamer in Leuven in, de grote zolderkamer werd leger en leger.
Bloemen van de afgelopen zomer, in lege flesjes wijn vol zomerherinneringen. Waterverf en knipwerkjes die ik maakte tijdens mijn middagen alleen,en dagboeken die ik vol schreef. Alle herinneringen kwamen langs.

Ik tekende bij de gemeente mijn handtekening, onder een brief waar in staat dat ik niet langer Belg ben, en voor de kinderen tekende ik een grote olifant, waaronder ik schreef dat ik blij ben dat ik op ze mocht passen. We dansten voor de allerlaatste keer op de 'rock for children' muziek die we dag in dag uit hebben geluisterd dit afgelopen half jaar.

Op donderdagavond zat ik in een heel klein hoekje in mijn kamer op de grond op het kleed, met alleen nog maar mijn dagboek en een mandarijntje. Een beetje verward en vooral opgelucht keek ik om me heen. Ik draaide nog wat rondjes door de leegte en klom voor het laatst het houten trappetje op naar mijn bed. Slapen lukte niet en ik luisterde nog eindeloos lang naar de storm. De volgende dag zou ik verlost zijn, komt mama me halen en hoef ik nooit meer terug te komen!











Deze dagen weer in Nederland pakte ik alles weer uit, knuffel ik heel de dag door de aller zoetste Vlier en Sinne, en zing ik door het huis. Babbel ik met mama, logeer ik met mijn lieve vriendin wies en maak ik weer mooie ontbijtjes voor mezelf. 

Afgelopen zondag maakte ik kennis met een nieuw au pair gezin, ze wonen vlakbij zee in een heel gezellig huis. En hebben drie lieve kindjes.
We dronken een kop thee en het voelde meteen goed, de volgende dag belden ze dat ze met me door willen gaan!
Ik neem nog een maandje alle rust thuis, en begin dan, in januari vol goede moed aan een nieuwe avontuur!
Een fijn, stormachtig herfstweekend samen in november. Als we iets te vieren hebben is de woonwagen ons lievelingsplekje, weg van de buitenwereld op het erf van de boer in Friesland.

Terwijl het buiten guur en koud was, gooide hij binnen in ons kleine hutje houtjes op het vuur. Zette ik de thee en
luisterden we naar de woeste storm. Genoten we van de rust en van het samen zijn.

In de avond waren we omringd door elkaars cadeautjes, lekker eten en gedichtjes. doopten we groenten en stokbroodjes in de kaasfondue en proosten we met de rest van de witte wijn.
We proosten op ons jaar lang verkering!

Al een jaar lang maakt hij me het gelukkigste meisje.


Het knapperende haardvuur, de kaarsjes die ik had aangestoken, mijn dikke sokken
en vooral zijn liefde hielden mij deze dagen warm.









Nadat we lachend de afwas met maar een heel klein beetje water hadden gedaan zondagmorgen, bezochten we mama en de poezenfamilie.

Twee van de katjes hebben een nieuw baasje, Vlier en Sinne wonen nog thuis.
Maar de baasjes van Vlier z'n broertje gingen een weekendje weg en dus hadden we het weekend een poezenlogeetje op bezoek!

De broertjes speelden, stoeiden en sliepen samen. Sinne mopperde een beetje achter ze aan en keek suffig naar haar staart die door haar kindertjes werd aangevallen. Het zijn toch zulke lieverdjes.








 

In een prachtig klein cafeetje in de stad, aan een tafeltje van hout met daarop wilde veldbloemen en onze twee kopjes kruidenthee, ontmoette ik eindelijk die lieve Jade.
Het was zo'n fijne ontmoeting, we praatten en lachten over hoe Vlaams ik 'Amai' vond en hoe Nederlands zij 'jeetje'.

Na afloop wandelden we door een straatje in het mooie oud bagijnhof, plukte ik een bloem en deed hem in mijn haren, fotografeerde zij mij voor haar  blog project 'koffieklets' waarbij ze mensen interviewt over wat ze doen en maken.

(lees hier het 'koffieklets' artikel van Jade op haar blog)
 





 Fotografie: Jade Vranken ©




























Mogelijk gemaakt door Blogger.

Damianne Langedijk

Damianne Langedijk
photo by jade vranken ©

Over mij

Mijn naam is Damianne. Aan de hand van mijn lieve meneer zonneglimpjes huppel ik door de dagen. Ik ben een negentienjarig meisje dat erop los fotografeert, danst, droomt, tekent en creëert en heel veel nadenkt. Ik omarm de wereld met al het moois in haar. Want weet je? zonneglimpjes zijn overal, als je maar goed om je heen kijkt.